آلونک نویسنده

وقتی می‌گوییم صدقه بدهید، این سؤال به ذهن می‌رسد که تنها آنانی که دست‌شان به دهان‌شان می‌رسد، توانایی دهِش و بخشش را دارند و در این میدان می‌توانند جولان بدهند، اما تهی‌دستان و فقیران ندارند که بدهند و در این عمل شریک باشند و اجر کسب کنند؛ اینان فراموش نکنند که تنها دادن پول و فراهم‌کردن مادیات و ضروریات روزانهٔ مردم صدقه شمرده نمی‌شود، بلکه خیلی وقت‌ها با پیشانی باز با کسی روبه‌رو‌شدن و سخن نیک و دل‌شاد‌کن زدن و بارِ غمی‌را از دوش کسی برداشتن هم صدقه محسوب می‌شود، لقمه‌ای که شوهر با محبت به همسرش می‌خوراند نیز صدقه است.

احادیث روشنگر و گفتارهای راهبر پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم گنجیهٔ عظیم و سرمایهٔ بی‌بدیلی است که تطبیق عملی آنها در شئونات زندگی، کاروان زندگی را در مسیر خوشبختی و رستگاری قرار می‌دهد، و دنیا را جای بهتری برای ماندن می‌سازد و شکاف غم‌ها را می‌پوشاند و پردهٔ ضخیم مشکلات را کنار می‌زند. خواندن و عمل‌کردن به احادیث نبوی مشعل فروزانی است در تاریکی‌های ناامیدی‌ و روزنهٔ امیدی است در سیاه‌چال‌های نگرانی‌.

صدقهٔ جاریه نوع دیگر از صدقات است که دامنه‌دار و پرمنفعت‌تر و فراگیرتر است. کسی که دست به کار خیری می‌زند و صدقه‌ای می‌کند که ثوابش همیشگی باشد، بداند که پای سندِ کار نیکی را مهر و امضا کرده است که ثوابش مثل جوی آبی همیشه جاری است و اثراتش در هر دو دنیا در دفتر اعمال آن مسلمان نوشته می‌شود. در هنگامی‌که به‌خاطر یک ثواب دست‌وپا می‌زنیم و این‌طرف و آن‌طرف می‌دویم و حکم ورود به بهشت‌ گیر یک کار نیک است، داشتن سرمایه‌ای که مستدام باشد و ذره‌ذره ثوابش به نام ما باشد، در آن‌وقت کام‌مان را شیرین می‌کند و بهشت را برای‌مان به ارمغان می‌آورد.

تا می‌توانید صدقه بدهید. کم و یا زیاد فرق نمی‌کند، مهم این است که شما از دل بیرون کنید و به یک فقیر و نیازمندی بدهید. نیت‌تان هم فقط رضایت الله باشد. کوشش کنید روزانه از این خیر محروم نشوید. دست‌تان همیشه دهنده باشد نه گیرنده. خداوند که به شما نعمت داده است و روزی‌تان آن‌قدر است که شب را راحت سپری می‌کنید و به فکر این نیستید که فردا چه باید بکنم و چگونه کار پیدا کنم تا لقمهٔ نانی به‌دست بیاورم! پس شکر نعمت‌های فراوان الله را به‌جا بیاورید و مقداری را صدقه کنید.

مسلمان واقعی همان شخصی است که به خواسته‌ها و تقاضاهای پروسهٔ عظیم اسلامی‌و فعالیت گستردهٔ دینی، هروقت و هرکجا لبیک بگوید و آماده خدمت باشد. خود را مسئول بداند و به‌مقتضای حال عمل کند و با رعایت اصول و مبانی دینی در برابر اقدامات و تحرکات و فعالیت‌های اسلام‌ستیزانه و کینه‌توزانهٔ دشمنان واکنش نشان بدهد.

مردان و زنان هستهٔ اصلی جامعه هستند که قوت و اقتدار جامعهٔ پیشرو و متمدن با صحت و سلامت و عفت و پاکدامنی آنان گره خورده است. رمز پویایی و سرّ شکوفایی جامعه در وجود آنان خلاصه می‌شود که تأثیر مستقیم در پیشرفت جامعه دارند. مردان با بزرگ‌منشی و چشم‌ودل پاک‌بودن و زنان با رعایت حجاب و عفت دامن خود را از از لکه‌های فحاشی و اعمال خلاف عفت و اخلاق ناشایست پاک و تمیز نگه می‌دارند و پایهٔ جامعه‌ای سالم و بدور از پلشتی‌ها را اساس می‌نهند.

مولانا خدارحم رودینی حفظه‌الله تعالی:
«کل قرآن خورشید است. ظلمات را می‌زداید. مشروط به اینکه قلباً و قالباً (با جان‌ودل) به آن باور داشته باشید.»
بدون‌شک قرآن کریم، کلام الله مجید و سرّ جاودانگی‌ و رمز تحولات باطنی و درونی است که انقلاب و تغییر روحانی ایجاد می‌کند و استعدادهای نهان را در عرصهٔ وجود می‌نمایاند، مشروط به اینکه ایمان راسخ و باور مستحکم و یقین کامل با آن همراه باشد.

زود اخم کردن و پتکِ زود قضاوت‌کردن را به کلهٔ این‌وآن کوبیدن و زود زود از کوره در رفتن و ریسمان تمام مشکلات و تقصیرات را به گردن دیگری انداختن، عادت انسان‌هایی است که در کودکی از نظر مهر و محبت اشباع نشده و غرایز کودکانه‌شان با جوهر اخلاق و احترام و عاطفه درنیامیخته و بیشتر اوقات توسری خورده‌ و اشک ریخته و سیل غم‌ها را در درون خود رها کرده‌اند. نه لطافت و نرمی‌دستان نوازشگر والدین را تجربه کرده‌اند و نه از کسی جملهٔ محبت‌آمیزی شنیده‌اند. عاقبت تبدیل به انسان‌هایی شده‌اند که همه از شرارت‌شان فرار می‌کنند.

انسان‌ها در پیکربندی و شکل ظاهری کپی یکدیگر هستند و همه‌شان مدال زرینِ «لقد خلقنا الإنسان في أحسن تقویم؛ هر آیینه آفریدیم آدمی‌را در نیکوترین صورت.» را به گردن آویخته‌اند. اما در امور کسبی و تحصیلی میدان برای رقابت و برتری فراخ است. هرکس می‌تواند اسبِ هنرش را چهار نعل بدواند و جولان بدهد، و در سپهرِ کمال‌گرایی و آسمانِ هنرنمایی شاهین‌وار پرواز کند و اوج بگیرد و به ابرها چشم بدوزد. آن‌قدر بالاوبالا برود که کسی را یارای رسیدن به او نباشد.

همسر و فرزندان خردسالی که بیشتر اوقات‌شان را در چهاردیواری خانه سپری می‌کنند و ارتباط‌شان با دنیای بیرون و اشخاصی جز اعضای خانواده‌شان کم‌سو و خیلی جزئی است؛ پدر را قهرمان زندگی‌شان و مطلع از همه‌چیز می‌پندارند؛ به‌همین‌خاطر پدر باید هوای اعضای کوچک خانواده‌اش را داشته باشد و به آنان وقت بدهد و آغوش بگشاید و خنده نثارشان کند و بر گونه‌شان بوسه بنشاند و محبت کند و مهر افشاند.